W dniach 23-29 sierpnia 2015 roku w Jinan XXII Międzynarodowy Kongres Nauk Historycznych odbył się w Jinan w Chinach. Został zorganizowany przez Towarzystwo Historyków Chińskich, które oficjalnie zostało Narodowym Komitetem Międzynarodowego Komitetu Nauk Historycznych w 1982 roku, oraz przez Wydział Historii i Kultury na Uniwersytecie Shandong. Zgromadził 2077 uczestników (2765 osób zarejestrowało się na stronie internetowej), w tym 785 naukowców z zagranicy z 76 krajów, z różnych regionów Europy, Azji, Afryki i Oceanii. Wśród uczestników ceremonii otwarcia Kongresu był premier Chin Liu Yandong, który odczytał list od prezydenta Xi Jinping. Przewodnicząca MKNH, Marjatta Hietala wygłosiła mowę otwierającą obrady Kongresu, w której przyjrzała się procesowi i kanałom przekazywania wiedzy oraz międzynarodowej komunikacji kulturowej pomiędzy Chinami i światem, przedstawiła zarys roli MKNH w międzykulturowej komunikacji i odniosła się do wyzwań, z którymi mierzą się współcześni historycy takimi, jak konkurencja, media i Internet. Tematem mów otwierających Kongres była Natura a historia człowieka. Organizatorzy zaprosili trzech wybitnych uczonych z Europy, Afryki i Azji by wygłosili referaty na ten temat: Andreę Giardina (Włochy), Mamadou Fall (Senegal) i Xia Mingfang (Chiny).
Kongres składał się z różnego rodzaju sesji: 4 tematów przewodnich, 27 tematów specjalistycznych, 18 sesji łączonych i 19 okrągłych stołów. Dodatkowo, 19 organizacji międzynarodowych przygotowało własne sesje specjalne. Zorganizowano 3 sesje wieczorne oraz Sesję Posterową dla doktorantów. Pierwszy temat przewodni brzmiał Chiny w globalnej perspektywie i był zorganizowany przez Wang Jianlang (Chińska Akademia Nauk Społecznych) i Maríę Dolores Elizalde (CSIC, Madryt). Komentatorem był Kenneth Pomeranz z Uniwersytetu Chicago, a udział wzięło 14 naukowców z Chin, Stanów Zjednoczonych, Francji, Włoch, Rosji, Szwajcarii, Kanady, Hiszpanii, Japonii i Bangladeszu. Wyrazili oni swoje zdanie na temat związków i interakcji pomiędzy Chinami i resztą świata, roli Chin, oraz tego w jakim stopniu Chiny wypłynęły na historię globalizacji począwszy od XV wieku. Drugi temat przewodni dotyczył historycyzowania emocji. Po raz pierwszy w historii Kongresów badania z obszaru historii emocji zostały wybrane jako jeden z głównych tematów. Historycy wykazali bardzo duże zainteresowanie tym zagadnieniem. Przewodniczącymi obrad byli Ute Frevert i Andrew Lynch, a udział w nich wzięło 11 naukowców z Francji, Wielkiej Brytanii, Niemiec, Australii i innych krajów. Uczestnicy wymienili poglądy i prowadzili dyskusje w obszarach takich jak: polityka, ekonomia, życie, muzyka i śmierć. Trzeci temat przewodni Rewolucje w historii świata: porównania i związki był zorganizowany przez Alana Forresta z Uniwersytetu York, Mitani Hiroshi z Uniwersytetu Tokjo i Pierre’a Serna z Uniwersytetu 1 Panthéon-Sorbonne w Paryżu. Anna-Maria Rao oraz Mitani Hiroshi byli komentatorami przemówień 11 naukowców. Odbyły się cztery sesji, które dotyczyły czterech tematów: Rewolucje w świecie atlantyckim, Rewolucje w XX-wiecznej Europie, Rewolucje we współczesnej Afryce i na bliskim Wschodzie oraz Rewolucje we współczesnej Azji Wschodniej. Czwarty temat przewodni, Zwrot cyfrowy z historii, został zorganizowany i zrecenzowany przez Toma Dublina ze Stanowego Uniwersytetu w Nowym Jorku. Dwunastu naukowców przedstawiło swoje referaty w ramach tej konferencji. Pierwsza, poranna sesja nosiła tytuł Historia cyfrowa: wyzwania i możliwości. Druga, popołudniowa sesja skupiła się na temacie Nowe narzędzia, nowe narracje, nowe historie. Sesja wieczorna została zorganizowana wokół tematu Międzynarodowe promowanie historii cyfrowej.
Tematyka referatów wygłoszonych na Kongresie była zróżnicowana, choć perspektywa globalna i międzynarodowa ukazała podobieństwa pomiędzy uczestnikami. To właśnie takie podejście MKNH zawsze starał się wspierać: unikać i uciekać od badań zbyt skupionych na narracji państw narodowych, a zamiast tego stosować narrację globalną i międzynarodową. Pewne nowe tematy – lub tematy nowe dla niektórych, a dla innych znane – znalazły się w programie. W dodatku, tematy czy podejścia tradycyjne – historia narodowa, regionalna, polityczna, gender, historia pracy, historia publiczna – zostały przedstawione z nowych perspektyw czerpiących z historii globalnej i przyciągnęły wielu badaczy. Patrząc na to, jak sesje zostały zorganizowane, lub o czym mówili referenci, możemy wysnuć wniosek, że pomimo iż „historia globalna” nie była jednym z tematów przewodnich Kongresu w Jinan, żaden z poprzednich kongresów nie charakteryzował się tak bardzo podejściem „historii globalnej” lub „globalizacji” jak ten.
