XIX Międzynarodowy Kongres Nauk Historycznych odbył się w Oslo w dniach 6-13 sierpnia 2000 roku. Został on zorganizowany w stolicy Norwegii dzięki inicjatywie Norweskiego Stowarzyszenia Historycznego (HIFO), które, podejmując starania w tym kierunku, wyszło naprzeciw oczekiwaniom norweskiego środowiska naukowego. Przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego został Even Lange reprezentujący HIFO, a jego zastępcą Helge Pharo z Uniwersytetu w Oslo. Ponadto w Komitecie zasiadali Per G. Norseng i May Brith Ohman Nielsen jako przedstawiciele HIFO, Solvi Sogner z ramienia Uniwersytetu w Oslo, Steinar Imsen z Norweskiego Instytutu Technologicznego oraz Helge W. Nordvik, reprezentant Norweskiej Szkoły Ekonomii i Biznesu w Bergen. Za stronę administracyjną odpowiadali Astri Andresen (Uniwersytet Bergen) i Randi Ronning Balsvik (Uniwersytet w Tromso).

Do Oslo przyjechało ponad 1800 historyków z 73 krajów. Najliczniejsza była reprezentacja norweska (blisko 340 osób). Następnie, największa liczba uczestników pochodziła z USA (210), Szwecji (146), Wielkiej Brytanii (122) i Włoch (120).

Oficjalnego otwarcia Kongresu dokonała przewodnicząca norweskiego parlamentu Kirsti Kolle Grondahl. Mowy powitalne wygłosili Kaare R. Norum, rektor Uniwersytetu w Oslo i Per Ditlev-Simonsen, burmistrz Oslo. Panel otwierający Kongres poprowadził Ivan Berend, a był on poświęcony spojrzeniu na XX wiek oczyma historyków.

Program Kongresu obejmował 3 tzw. wielkie tematy, 20 tematów specjalistycznych, 25 debat. Do tego doszły osobne sesje zorganizowane przez 36 komisji afiliowanych przy CISH, wśród nich 55 sesji posterowych i serie warsztatów historycznych. Jednym z głównych zagadnień poruszanych podczas obrad były zagadnienia metodologiczne związane z rozwojem historii globalnej. Podjęto także dyskusję nad problemem europejskiego, amerykańskiego i azjatyckiego centryzmu historycznego oraz regionalizmu i mniejszości.

Jedną z konkluzji płynących z Kongresu było przeświadczenie organizatorów, iż tradycyjna, drukowania forma abstraktów czy streszczeń wystąpień jest już zbyt kosztowna i czasochłonna, dlatego też należy się ograniczyć do ich publikacji w Internecie.

Kongres w Oslo miał bardzo wysoki poziom organizacyjny i merytoryczny. Przyczynił się do popularyzacji wiedzy o norweskich badaniach historycznych, jak również, poprzez zawiązanie się sieci licznych nowych kontaktów, do konsolidacji międzynarodowego środowiska historycznego. Organizatorzy przyjęli rozwiązania, które ułatwiły uczestniczenie w Kongresie historykom z krajów pozaeuropejskich.

Kongres wywołał duże zainteresowanie mediów norweskich i zagranicznych. Regularnie prowadzone były transmisje radiowe i telewizyjne, a w norweskiej prasie ukazało się aż 55 artykułów.

Bibliografia:
K.D. Erdmann, Towards a Global Community of Historians. The International Historical Congresses and the International Committee of Historical Sciences. 1898-2000, red. J. Kocka, New York-Oxford 2005